Frig Ultra 2018
15 Eylül Cumartesi günü Afyon’da Frig Ultra organizasyonu kapsamında koşulan 54 km parkurundaydım. Benim için yoğun bir dönem olduğundan raporunu ancak yazabiliyorum. Aslında bir ara yazmamayı bile düşündüm, bir türlü zaman ayıramıyordum ve bir miktar online rapor vardı nasılsa. Ancak sonra organizasyonda her sene değişiklikler olduğunu fark ettim, bu değişikliklerden sonra da raporlar olmalı diye düşündüm. Öte yandan aynı yıl da koşulsa organizasyonların ve parkurların farklı bakış açılarından anlatılmasının faydaları geldi aklıma. Tembelliğe kaçmadan kısa da olsa bir yarış raporu yazmak için kendimi zorladım.
Öncelikle bu yarışı koşmayı seçme nedenimden söz edeyim. Blogun takipçileri ya da beni tanıyanlar bilir; bu yılın başlarında önce bir sakatlık, ardından da ondan kurtulmak için küçük bir tıbbi işlem geçirmiş ve toparlanma sürecine girmiştim. Yavaş ve temkinli bir şekilde sakatlık öncesi formuma dönmek için çabaladıktan sonra kendimi sınamak için Sapanca Ultra’ya katılmıştım. Durum fena görünmediğinden antrenmanları biraz daha artırmaya ve çok keskin olmasa da sezon hedefleri koymaya karar vermiştim. Aladağlar yarışına, olur da toparlarsam koşarım düşüncesiyle, zaten daha iyileşmeden kayıt olmuştum. Onun yanına biraz daha dişli bir yarış eklemeye karar verince aklıma Cappadocia Ultra-Trail 119 km geldi.
Geçen yıl Spartathlon‘dan sadece 3 hafta sonra olmasına rağmen başka bir yarışın çekilişine katılmaya hak kazanmak için o parkuru koşmuştum. Zaten kendini iyiden iyiye belli eden belimdeki soruna ve büyük yarışın yorgunluğuna rağmen koşmuş ve yarışı 19 saatte bitirmiştim. Fiziksel yorgunluktan öte, zihinsel yorgunluk ve ağrıların üzerimde yarattığı etkiler nedeniyle yarışın son çeyreğinde epey sinir harbi yaşadığımı anımsıyorum. Başka bir zaman, daha zinde olduğum bir dönem olsa kafayı takmayacağım şeylere sinirim bozulmuş, zeminle ve parkurla kafamda kavgalar vermiştim. Hatta yarım metre tozla kaplı olan bölümden sonraki istasyonda “Bu parkuru ikinci defa koşan var mı yahu?” diyerek şakayla karışık yaşadıklarımı dışa vurmuştum. Şu anda düşününce çok saçma geliyor, ama insan böyle şeyler yaşabiliyor. Önemli olan salim kafayla geçmişe bakıp yanlışlarını görebilmek ve yinelememeye çalışmak. İşte bu nedenlerle daha normal bir fiziksel ve zihinsel durumda parkuru yeniden görmek, yaşamak istedim. Bu nedenle 20 Ekim’de Cappadocia Ultra-Trail yarışını koşacağım. Kapadokya yarışı öncesi 4-5 hafta kala uzun bir patika antrenmanı yapmayı düşünürken Frig Ultra‘ya denk geldim. Tam da planladığım döneme denk gelen, yıpratıcı olmayan bir parkura sahip, doğru uzunlukta bir yarış. Hem de Ankara’ya sadece 3 saat uzaklıkta. Son kayıt tarihi olan günde, yarıştan 6 gün önce kaydımı yaptırıp yarış ücretini yatırdım.
Frig Ultra, Afyon’da bir oteli yarış merkezi olarak kullanan bir organizasyon. Aynı ekip -Limit Sensin- Sapanca Ultra’da da aynı otel zincirinin bir otelini merkez olarak kullanıyor. Aralarında güzel bir ortaklık var bu konuda. Ancak, Sapanca’da yarış otelde başlayıp bitmesine karşın Frig Ultra’da yarışların hiçbiri otelden başlamıyor ve otelde bitmiyor. Bana sorarsanız lojistik açısından zor bir yöntem seçilmiş, ama demek ki organizasyon açısından buna değiyor. 54 km parkuru İhsaniye kasabasında başlıyor ve Gazlıgöl kasabasında sonlanıyor. Bu nedenle yarış sabahı, başlangıç saatinden 1-1,5 saat kadar önce otelden otobüslerle koşucular İhsaniye’ye taşınıyor. Ben yarış öncesinde bu işin “Türk usulü” olmasından endişe etmiştim, ama otobüsler zamanında ve sırayla kalktı, taşıma işi sorunsuz halledildi ve yarış tam planlanan saatte başladı.
Parkur, gerçekten düz. Tabii ki küçük ve az eğimli tırmanışlar var, ama pek sözü edilecek cinsten değil. Bunlardan biri de tam yarışın başlangıcında. 1100 metre rakımda başlayan parkur ilk 3,5 kilometrede sakince tırmanarak sonunda 1250 metreye ulaşıyor. Yarış öncesinde tek düşüncem bu yarışı bir uzun antrenman olarak değerlendirmekti. Sadece uzun bir koşu olarak ele alacaktım. Ancak yarışlar sırasında işler bazen planlanandan farklı seyredebiliyor. Az önce bahsettiğim gibi hafif tırmanışla başlayan parkurun ilk kilometrelerinde kendimi üçüncü sırada koşarken buldum. Acaba çok mu hızlı başladım diye düşünürken tırmanış bitti ve inişe geçtim. İniş çok sert değildi o nedenle daha da hızlandım. Neyse ki birkaç dakika sonra yanıma birkaç koşucu daha geldi. Hava tam kıvamındaydı; kapalı, yağmursuz ve rüzgarsız. Böyle bir havayı ve güzel zeminli düz patikaları bulunca hızlanmak kaçınılmaz oldu.
15-20 km kadar traktör yollarında gittikten sonra birlikte koştuğum arkadaşlara benim durumuma göre bir 54 km yarışı için biraz fazla hızlı gittiğimizi ve yavaşlayacağımı söyleyip onlardan geriye düştüm. Bilmiyorum fazla mı korumacı davrandım ama zaten herhangi bir hedefim olmadığından kaybedecek bir şeyim de yoktu. O kilometrelerde donmuş lavlardan oluşmuş bir zeminde koşuyorduk. Bu kaya zaminlerde derin tekerlek izlerinin olduğu bir bölümde işaretler bir anda gözden kaybolduğunda yolu belirleyemedik. Birkaç on saniye tereddüt edince arkadan yetişen diğer koşuculardan parkuru bilenler bir yönü işaret etti ve oraya yöneldik. Gerçekten de ileride işaret görünüyordu.
Yarışın genelinde işaretleme oldukça başarılıydı ama bazı noktalarda işaretler yere çok yakın bağlanmış olduklarından, rüzgarla farklı bir yöne savrulup görünmez olmuşlardı. Bu şekilde olan her noktada önümde koşan grup yolu şaşırdı ve arkamdan gelip beni yeniden yakaladı. Yaptığımız küçük sohbetlerde daha çok yol koşuları ve maraton deneyimleri olduğunu öğrendiğim bu koşucular hem çok hızlı olduklarından hem de bence henüz patikada işaret takip etme alışkanlıkları tam oluşmadığından bu kayboluşları yaşadılar.
22. ve 32. kilometreler arasında tatlı iniş çıkışlara sahip bir bölümde koştuk. Buralarda traktör yollarından çıkıp tek kişilik patikalara girdiğimiz bölümler oldu. Hava hala bulutlu ve ılık olduğundan hızımızdan çok fazla ödün vermek zorunda kalmadık. Ön grubu görebilecek kadar yakından ama istesem hemen yakalayamayacak kadar da uzaktan takip ettim. 40. kilmoterede son küçük tırmanışın sonlanacağını, ondan sonra bitişe kadar hafif hafif ineceğimizi biliyordum. Oraya kadar tempomu bozmadan gidersem yarışı bu şekilde tamamlayacağımı düşündüm. Ancak o noktadan sonra inişin bir kısmı dar bir vadinin içinde gerçekleşiyordu. Küçük su birikintilerinden dolayı kaygan kayalar ve yüksek atlayışlar olan bu bölümde çok hızlı ilerlemek pek mümkün olmadı. 43. km’deki son istasyondan sonra birkaç kilometre boyunca asfalttan ilerlerken 4. ve 5. sıradaki arkadaşları yakaladım. Birlikte biraz ilerledikten sonra stabilize bir yola saptık. Bu geniş yol bir süre sonra dar bir traktör yoluna ardından da yeniden, son 3-4 km’yi olşturan bir asfalta bağlandı. Bu son bölümü koşarken iyice öğlen olmuştu ve o da yetmiyor gibi bulutlar güneşin önünden çekilmişti. Avantajlı havayı yitirmek ve tabii biraz da yorgunluğun etkisiyle son kilometrelerde epeyce yavaşladım. Kasabanın içine girdikten bir süre sonra bitiş noktası göründü. 04:52:51 süre ile yarışı 6. olarak tamamladım.
Umduğumdan çok daha tempolu koştuğum ama böyle bir hızda koşmama rağmen hiç ummadığım kadar dinç tamamladığım bir yarış oldu. Dolayısıyla hem fiziksel olarak çok faydalı hem de güven tazeleyen hatta mutlu eden, dolayısıyla zihinsel olarak da iyi gelen bir antrenman oldu.
Sabah beni şaşırtan organizasyon lojistiği bitişten sonra da aynı şaşırtıcılıkla bitirmemizden yarım saat sonra bizi Afyon’a, otele ulaştırdı. Hemen bir yerlerde karnımı doyurup Ankara’ya dönüşe geçtim. Hava kararmadan da eve varmış oldum. Hem Sapanca hem de Frig Ultra yarışları, parkur mesafeleri ve Ankara’ya yakınlıkları açısından oldukça elverişli organizasyonlar olarak aklımda kaldı. Sadece bir gece evden uzakta kalarak -ki biraz yorgunluğu ve uykusuzluğu göze alıp hiç konaklamadan bile yapılabilir- rahatlıkla bu yarışlar koşulabiliyor. Bu yarışlar, bu mesafeler hedefleriniz arasındaysa ana yarış olarak koşulabileceği gibi daha uzun patika koşularına hazırlanırken ikincil hedef yarışlar ya da antrenman olarak kullanılabilir. Pürüzsüz organizasyonları ve güzel parkurları ile değerlendirilmeleri gerek.
Tüm sonuçlar