Kenya Usulü Interval

Interval veya tempo antrenmanları konusunda sürekli birbirimizi tüm antrenman boyunca tutarlı olmak konusunda uyarıyoruz. Intervalleri yaparken hızlı bölümleri dengeli olacak şekilde kendimizi ayarlamaya, bu nedenle belki de ilk birkaçını yapabileceğimizden daha yavaş yapmaya çalışıyoruz. Çünkü fizyoloji bize tempoyu dengeli tutmanın enerji depoları açısından en doğru yöntem olduğunu ve bu şekilde yapmamızı söylüyor. Ama geçtiğimiz birkaç ayını Kenya’da antrenman yaparak geçiren Kanadalı maraton koşucusu Reid Coolsaet orada çalışan atletler arasında buna ters düşen bir eğilim gözlemlemiş.

Maraton dereceleri 2:06 ile 2:15 arasında değişen 35 yerli atletle birlikte aralarda 2,5 dakika dinlenmeli 7x2000m interval antrenmanına başlamışlar. 2000 metreler için hedef tempoları 2:57 dk/km’ymiş. Bu size biraz yavaş görünebilir ama Kenya’da yani epey bir yüksekte olduklarını unutmayın. İşin ilginç yanı bu tempo sadece o gruptaki en iyi atletlerin sonuna kadar sürdürebileceği bir tempoymuş. Reid’in stratejisi baştan belliymiş; “başlangıçta yavaştan alayım ki 7 tekrarı da tamamlayabileyim” diye düşünmüş. Kenyalıların stratejisi ise antrenman sırasında kendini göstermiş; koşabildiğin kadar hızlı koş, ön gruba tutuanabildiğin kadar tutun, ancak antrenmanı sürdüremeyecek noktaya gelince bırak. Reid, bu fenomeni yine Kenya’da bir yarış sırasında gördüğünü anlatıyor. Birçok koşucunun DNF olduğunu gördüğünde çok şaşırmış. “Onların yaklaşımı, ellerinden geldiğince lidere tutunmak, patlayınca da bir sonraki antrenmanda/yarışta daha uzun tutunabilmeyi ummak” diyor.
Ben bu konuyu Alex Hutchinson’ın yazısından öğrendim. Daha önceki bir yazısında da ikinci hatta üçüncü seviye Kenyalı atletlerin bile yapabildikleri kadar lider gruba tutunmaya ve zafere (ve tabii paraya) ulaşmaya çalıştıklarından bahsediyor. Birçoğu bunu yaparken patlıyor ve ya yarışı bırakma noktasına geliyor ya da çok kötü bir dereceye düşüyor. Hutchinson’a göre bunun bir nedeni para. 10 yarıştan birinde birinci olup ödülü almak 10 yarışın 7’sinde 5. veya 6. olmaktan anlamlı görünüyor onlar için. Tabii ki tek neden para değil. Burada bir antrenman yaklaşımı da söz konusu. Sonuçta hepimizin yarış stratejisi patlamadan koşabildiğimizin en iyisini koşmak değil mi?
Şimdi bunları okuyunca insanın aklı karışıyor ama unutmayalım biz elit değiliz. Evet, “lidere elinden geldiğince, patlayıncaya kadar tutun stratejisi” iyi (veya kötü) anlamda dramatik sonuçlara gebe olabilir ama dengeli tempo ile antrenman yapmanın uzun vadede bize çok şey kazandırdığını biliyoruz.