Koşmaya başladığımdan bu yana antrenmanlarımın neredeyse tamamını sokakların/caddelerin kaldırımlarında, Eymir Gölü etrafında ve evimin yakınındaki bir kilometre uzunluğundaki parkurda yaptım. Tatilde veya iş gezisinde olduğumda gittiğim yerlerde de koştuğum oldu. Koştuğum yerlerin ortak noktası “açık havada” olmalarıydı. Şöyle geriye dönüp baktığımda koşularımın %98’inden fazlasını açık havada yaptığımı söyleyebilirim. Çünkü, her ne kadar, genel anlamda koşmayı seviyor olsam da aslında “açık havada koşmayı” seviyorum. Koşarken yüzüme çarpan rüzgarı hissetmekten, çevremde olup bitenleri gözlemlemekten, uzun parkurlarda değişen manzaradan keyif alıyorum. Koşu sırasında değişen hava şartlarının veya yol/zemin durumlarının beni şaşırtmasını, onlara uyum sağlamayı seviyorum. Koşu dışında zamanımın birçoğu işte veya evde, kapalı ortamlarda hareketsiz geçtiğinden dışarıda olmayı ve belirli bir hızda farklı yerlere doğru yol almayı seviyorum.
Bunu yapmamı, yani açık havada koşmamı engelleyecek ve beni bir binanın içinde altımda kayan bantın üzerinde olduğum yerde koşmaya zorlayacak çok az şey oluyor. Bunların başında da kötü hava ve zemin koşulları geliyor. Hava çok soğuk olsa da, yağmur, kar veya rüzgar olsa da insan açık havada koşabiliyor. Ancak zemin kardan veya buzdan dolayı aşırı kaygan bir hale geldiğinde açık havada koşmak benim için imkansız oluyor. Bu zamanlarda birkaç gün koşu antrenmanlarına ara veriyorum. Durum birkaç gün içinde değişmezse işte o zaman koşu bandında koşmak kaçınılmaz oluyor.
Yazının devamı…