Friel, 30 yıldan uzun zamandır sürdürdüğü dayanıklılık sporları alanındaki koçluk işinde birlikte çalıştığı veya incelediği sporcuların 3 kategoriye ayrıldığını fark etmiş: sanatçılar, bilim insanları ve muhasebeciler.
Profesyonel sporcular veya masterler genellikle “sanatçı sporculardır” diyor. Nabız ölçen, GPS destekli saat veya powermeter (güç ölçer) kullanmamayı tercih ederler. Taşıyabilecekleri maksimum teknoloji belki kronometreli bir saat olabilir. Hislerine dayanarak antrenman yaparlar. Sanatçılar gibidirler, “nasıl” sorusu üzerine kafa yormazlar. Michaelangelo’ya “şu köşede neden o rengi kullandın” diye sormazsınız, sorsanız da “içimden öyle geldi” veya öyle hissettim o an” gibi bir cevap alırsınız. Bu tip sporcular da bir antrenmanı neden yaptıklarını veya o antrenmanda neden öyle davrandıklarını “o an içimden öyle geldi” gibi bir şekilde açıklarlar.
“Bilim insanı sporcular”, rakamlar üzerinde çalışmaya, sonrasında uyguladıklarını değiştirerek bu değişikliklerin rakamlara nasıl yansıdığını incelemeye bayılırlar. Sürekli tek denekleri üzerinde deneyler uygularlar. Onlar için antrenman yapmak sonu gelmez bir bilimsel çalışmadır. Yaptıklarını ve sonuçlarını boglarında, forumlarda veya benzeri yerlerde paylaşırlar.
“Muhasebeci sporcular” da sayıları severler ama basitçe. Kollarında veya bisikletlerinde bir sürü aletleri vardır. Sürekli veri kaydederler. Antrenmandan sonra açıp verilere bakmaya, grafikleri seyretmeye bayılırlar. “Ah, ne güzel rakamlar!” Antrenman sırasında sürekli kafalarında hesap yaparlar, ortalama hız, ortalama pace, güç nabız oranı, nabız yüzdesine göre aralıklar gibi şeyler döner durur kafalarında. Sayılar konusunda iyilerdir ama üzerine çalışıp sonuçlar çıkarmazlar.
Böyle diyor Joe Friel…
Ben de bilim insanı sporculardan olmak istiyorum ama bazen kendimi muhasebeci sporculuk yaparken buluyorum. Kendimi toparlamalı ve bilim insanı kategorisine geri dönmeliyim. 🙂
Ya siz, siz hangi kategoridesiniz?
